تأثیر تجویز ویتامین e و دگزامتازون بر تغییرات بیوشیمیایی و بافتی کبد ناشی از القای واریکوسل در موش رت

زمینه و هدف: واریکوسل نه تنها اثرات عملکردی و ساختاری متنوعی بر سیستم تولیدمثلی نر دارد؛ بلکه بر سایر بافت های بدن نیز از جمله کبد تأثیرگذار است. بنابراین، در بیماران واریکوسلی تجویز ویتامین e (ve) و دگزامتازون (dex) توصیه می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر واریکوسل تجربی بر روی کبد و اثرات محافظتی ve و dex انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه 30 رأس موش رت نر به پنج گروه تقسیم شدند. گروه های آزمایشی در 4 زیرگروه: واریکوسلی؛ واریکوسلی + ویتامین  e(mg/kg150)؛ واریکوسلی+دگزامتازون (mg/kg25/0) و واریکوسلی + ویتامین  e+ دگزامتازون قرار گرفتند. لاپاراتومی ساده در گروه شاهد القا شد. همزمان با اخذ نمونه خونی سطح سرمی؛ گلوکز، آلانین آمینو ترانسفراز (alt)، آسپارتات آمینو ترانسفراز (ast) مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان کربوهیدرات سیتوپلاسمی هپاتوسیت ها، به روش رنگ آمیزی پریودیک اسید شیفت بررسی شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون واریانس و تست تعقیبی توکی صورت گرفت. سطح معنی داری، 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: میزان گلوکز، alt وast، به طور معنی داری در گروه های ویتامین e و دگزامتازون نسبت به گروه واریکوسلی کاهش نشان داد (05/0>p). همچنین نکروز، اتساع ورید مرکزی و نفوذ سلول های لنفاوی کاهش یافت. نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، واریکوسل در دو سطح بیوشیمیایی و بافت شناسی باعث بروز آسیب می شود که تجویز ویتامینe به همراه دگزامتازون عوارض ناشی از واریکوسل و مضافاً اثرات جانبی دگزامتازون را کاهش می دهد.